Cemal Süreya Ve Şiirler

Yazdığı her kelimeyle insanın yüreğine dokunan, mısralarıyla hayata anlam kazandıran, ikinci yenilerin en kıymetli isimlerinden biri… Cemal Süreya! Duyguları öylesine gerçek ki onun gibi hissetmemek neredeyse imkansız. Çok daha uzun bir ömrü olsaydı, hayatımıza çok daha derin izler bırakırdı. Ama Turgut Uyar’ın da dediği gibi “Cemal Süreya hiç ölür mü?”

 

Cemal Süreya’ya bir adım daha yaklaştık ve birkaç şiirini sizler için derledik.

Cemal Süreya

1931 Erzincan doğumlu Cemal Süreya… Hayatını edebiyata adamış, birçok insanın gönlünde taht kurmuş kıymetli bir isim. Edebiyatı sevmesinin birçok nedeni olduğunu belirtmiş zamanında ama en büyük neden olarak hep annesini göstermiş. Dostoyevski’den de oldukça etkilenmiş. Okul hayatının başlarında tanışmış Dostoyevski ile ve sonrasında hayatının bir parçası haline gelmiş. Cemal Süreya’yı edebiyat yoluna sürükleyen nedenlerin hepsine sadece teşekkür edebiliriz. Sahi, Cemal Süreya olmasaydı edebiyat nasıl olurdu? Cemal Süreya’nın kaleminden dökülen birkaç şiiri sizlerin karşısına çıkarmak istedik. Kalbe dokunan birbirinden güzel şiirlerle günümüz güzelleşsin, hayatımızdan şiir eksik olmasın. Haydi, birlikte okumaya başlayalım.

Üstü Kalsın

Ölüyorum tanrım

Bu da oldu işte.

Her ölüm erken ölümdür

Biliyorum tanrım.

Ama, ayrıca, aldığın şu hayat

Fena değildir…

Üstü kalsın…

Bir Çiçek

Bir çiçek duruyordu, orda, bir yerde,

Bir yanlışı düzeltircesine açmış;

Gelmiş ta ağzımın kenarında,

Konuşur durur.

Bir gemi bembeyaz teniyle açıklarda,

Güverteleri uçtan uca orman;

Aldım çiçeğimi şurama bastım,

Bastım ki yalnızlığımmış.

Bir başına arşınlıyor bir adam mavi treni

Keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

Sizin Hiç Babanız Öldü Mü?

Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü kör oldum

Yıkadılar aldılar götürdüler

Babamdan ummazdım bunu kör oldum

Siz hiç hamama gittiniz mi?

Ben gittim lambanın biri söndü

Gözümün biri söndü kör oldum

Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak

Söylelemesine maviydi kör oldum

Taşlara gelince hamam taşlarına

Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi

Taşlarda yüzümün yarısını gördüm

Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü

Yüzümden ummazdım bunu kör oldum

Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?